Η «απόκρυψη» της γνώσης στους πλατωνικούς διαλόγους

Thomas A. Szlezák,

Πώς να διαβάζουμε τον Πλάτωνα

[Εκδόσεις Θύραθεν, 2004, σελ. 29-39]

      Α. Το μοτίβο της «απόκρυψης» στους πλατωνικούς διαλόγους

… Ένα μοτίβο εντούτοις που θα του άξιζε μια ακριβής περιγραφή και ερμηνεία –λόγω της ιδιαιτερότητας του και επειδή έχει ανάγκη ερμηνείας, κυρίως όμως λόγω της μεγάλης σημασίας του στο έργο του Πλάτωνα- πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Εννοώ το μοτίβο της απόκρυψης και της σκόπιμης αποσιώπησης της γνώσης.

Εμάς αυτό το μοτίβο μας ξενίζει, επειδή στην Ευρώπη το αίτημα της χωρίς περιορισμούς δημοσιότητας των πορισμάτων της φιλοσοφικής και της επιστημονικής εργασίας έχει επικρατήσει εδώ και πολύ καιρό […]

Όσον αφορά όμως τη συχνότητα του μοτίβου της απόκρυψης, είναι πράγματι εκπληκτική η κανονικότητα με την οποία ο Πλάτων καταφεύγει σε αυτό. Κάθε τόσο γεννιέται η υποψία ότι οι συνομιλητές του Σωκράτη δεν θέλουν να αποκαλύψουν τη γνώση τους, ή το σύνολο της γνώσης τους, είτε για να την κρατήσουν απλώς για τον εαυτό τους, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τον ηρακλείτειο Κρατύλο (Κρατύλος, 383b-384a) ή με τον εκκεντρικό ψευτο-θεολόγο Ευθύφρονα (Ευθύφρων, 3d, 11b, 14c, 15e), είτε πάλι για να ελέγξουν τους άλλους, όπως αφήνεται να εννοηθεί για τον σοφιστή Πρόδικο (Πρωταγόρας, 341d), είτε για να τους εξαπατήσουν, πράγμα που δεν θεωρείται απίθανο για τον Κριτία (Χαρμίδης, 174b), τον Καλλικλή (Γοργίας 499bc), τον Ιππία (Ιππίας ελάσσων, 370e, 373b) (Ιππίας μείζων, 300cd) και τον ραψωδό Ίωνα (Ίων, 541e). […] Αυτό όμως που φαίνεται τελικά απίστευτο είναι πως κανείς δεν παρατήρησε ότι η αποσιώπηση της γνώσης σε ένα από τους πιο ολοκληρωμένους από την άποψη της μορφής διαλόγους, τον Ευθύδημο, αποτελεί το μοτίβο το οποίο διαμορφώνει τη δομή και παράλληλα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το νόημα, έτσι ώστε αν δεν γίνει κατανοητό να μην είναι δυνατή η πλήρης κατανόηση του νοήματος ολόκληρου του διαλόγου.

Συνέχεια ανάγνωσης «Η «ΑΠΟΚΡΥΨΗ» ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ» →

ΠΛΑΤΩΝ

αντίστοιχο κεφάλαιο από το έργο του Αθαν. Κανελλόπουλου

«ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ»

  Λήψη του αρχείου

Ο Πλάτων και η οικονομία

Είναι πλάνη να πιστεύεται ότι ο Πλάτων, υποκείμενος σε ιδεαλιστικές αντιλήψεις και κυριαρχημένος από την ηθική φιλοσοφία της αρετής και της δικαιοσύνης, αγνόησε το ρόλο της οικονομίας και περιορίσθηκε απλώς σε ορισμένες δεοντολογικές κατευθυντήριες συμβουλές[1]. Χωρίς να παραγνωρίζει ότι το οικονομικό είναι ύλη του κοινωνικού, απέδωσε ξεχωριστή σημασία στον οικονομικό παράγοντα και επεδίωξε να δώσει επιστημονικές λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα. Η θεραπευτική που πρότεινε δείχνει σαφή γνώση του θέματος και των αιτίων των συμπτωμάτων της ασθένειας και του τρόπου της εξέλιξής της, όπως παρατηρεί ο Leon Robin[2].

Οι απόψεις του Πλάτωνα σχετικά με τον πλούτο δεν έχουν την έννοια αποδοκιμασίας του πλούτου, χωρίς από την άλλη πλευρά να ενθαρρύνουν στροφή της δραστηριότητας στην απόκτηση πλούτου και μάλιστα άνευ ηθικών δισταγμών. Στη διαβάθμιση των αγαθών ο πλούτος θεωρείται ήσσονος σημασίας αγαθό[3], η τελική αξία του οποίου εξαρτάται από τη χρήση του. Για τον Πλάτωνα ο υπέρμετρος πλούτος ή η υπέρμετρη φτώχεια, δηλαδή η οξεία αντίθεση, είναι εκείνη που πλήττει την ηθική, τη δικαιοσύνη, αλλά και γίνεται εστία κοινωνικών αναταραχών, που μπορεί να ανατρέψουν την κοινωνική ισορροπία. Στη βάση του πλατωνικού ιδεώδους είναι η σύμμετρη θέση αναγκών και πλούτου, με την έννοια ότι η ανεπάρκεια του πλούτου μπορεί να αντισταθμισθεί από τη συγκράτηση των αναγκών.

Συνέχεια ανάγνωσης «Ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» →