Από το έργο του «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ»
Οι ελληνικές πόλεις-κράτη της αρχαιότητας (περ. από το 600 π.Χ. και μετά) εκτείνονταν σε μια ευνοημένη γεωγραφικά περιοχή. Οι περιβάλλουσες θάλασσες παρείχαν στις πόλεις των χερσονήσων και των νησιών σημαντική ασφάλεια απέναντι σε εισβολές. Ταυτόχρονα, η θάλασσα έδινε -στους θαλασσοπόρους και τους εμπόρους, όπως και σήμερα- ευκαιρίες για εμπορικές συναλλαγές, αλλά και πολλαπλά άλλα οφέλη από τους μεγάλους πολιτισμούς που βρίσκονταν γύρω τους, προς το νότο και την ανατολή. Παρατήρησαν στην πράξη τους νομικούς κώδικες που ίσχυαν σε διάφορα μέρη και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν και κάποιοι φυσικοί νόμοι, ή νόμοι στους οποίους υπάκουαν όλοι οι άνθρωποι. Αντίθετα, οι συμβατικοί νόμοι ήταν εκείνοι οι οποίοι εφαρμόζονταν μόνο σε κάποια συγκεκριμένα έθνη. Διδάχθηκαν τα μαθηματικά από τους γείτονες τους προτού αρχίσουν να συνεισφέρουν και οι ίδιοι, όπως με τα πασίγνωστα βιβλία γεωμετρίας του Ευκλείδη. Στο έργο αυτό, η γεωμετρία συστηματοποιήθηκε· δηλαδή, με άλλα λόγια, η τέχνη του τοπογράφου – εξού και η λέξη «γεωμετρία» – μετασχηματίστηκε σε μια θεωρητική επιστήμη. Παρότι δεν του έχει αναγνωριστεί ευρέως, το έργο αυτό αποτελεί το πρώτο παράδειγμα δημιουργίας επιστημονικής βάσης η οποία προήλθε από υπάρχουσες τεχνικές.
